Miejsko-Gminna Biblioteka Publiczna

I kolejna w tym roku wspaniała, polska książka. Styl autorki od pierwszych stron przypadł mi do gustu, nie chciało się odrywać od czytania, ale z rozsądku trzeba. Tematyka również dla mnie interesująca. Breslau, lata 30. XX w., wtedy niemieckie i coraz popularniejsze hasła odrodzenia Wielkiej Rzeszy. A tym samym propaganda antyżydowska i jej kulminacja w postaci kryształowej nocy.
Polecam. U mnie w czołówce tegorocznych książek.

Bardzo dobry debiut autorki, bo książka wciąga od pierwszych stron. Ciekawa intryga, zakończenie również. Chciałabym coś więcej napisać, ale wydaje mi się, że cokolwiek bym nie dodała, zepsuję przyjemność czytania, zdradzając za wiele. Czyli po prostu polecam. A ja czekam na kolejne powieści Pani Moniki Dworak.

Wszystko jest zupełnie na odwrót, niż Ci się wydaje, Czytelniku. I takie motto przyświeca tej książce. Więcej nie będę zdradzać, bo po co psuć przyjemność z czytania?

Książka rozkręcała się całkiem długo - akcja przyspieszyła około trzysetnej strony, a zważywszy, że cała ma stron 380, to jakby nie patrzył, 3/4 pozycji ciągnęło mi się niemiłosiernie. Jednak mimo wszystko chyba skuszę się na kolejną książkę autora, po przeczytaniu przychylnych recenzji, iż w następnych częściach serii de la Motte poradził sobie lepiej. Czas pokaże.

Jedną część intrygi odgadłam dosyć szybko, myślałam, że już nic mnie nie zaskoczy, a tu, proszę, jednak autorce się to udało. Ciekawa książka, nawet mimo tego, że domyśliłam się kawałka zakończenia, nadal bardzo dobrze mi się ją czytało. A zaskoczenie było dodatkowym plusem.

Książkę czytało się dosyć dobrze, chociaż zastanawia mnie wplecenie przez autora sporej ilości wątków seksualnych. Jakbym nagle przeniosła się do czytania Greya. Ale takiego dla mężczyzn. Moje wrażenie było takie, że nie wnosi to nic do tematu, a ma tylko być "pod publiczkę".
Pamiętnik Kasi, wpleciony pomiędzy główny nurt książki - bardzo tragiczny. Jeśli rzeczywiście, jak pisze autor, są to autentyczne fragmenty zapisków zaginionej dziewczyny, to aż ciarki prz dzą na myśl co przeszła. A właściwie - co przeżyło to dziecko, bo to jeszcze dziecko przecież...
Końcówka trochę na siłę, ale podsumowując - książka nie była zła.

Wszystko wskazywało mi na to, że będzie kit - i ten tytuł /"idealny" - jakby tak pod publikę/, i informacja o obecności na liście bestsellerów /często w przeszłości było to dla mnie rozczarowujące/, ale jednak zaryzykowałam i... zazdroszczę wszystkim, którzy maja tę książkę jeszcze przed sobą.
Klimat, napięcie, zaskoczenie. Polecam.

Po przeczytaniu tej książki czuję niedosyt. Mam wrażenie jakbym jej nie dokończyła. Jakby nie wszystkie wątki zostały zamknięte...
Ale ogólnie styl autora chwalę, naprawdę dobrze czyta się tę pozycję. Oraz słucha - w interpretacji Anny Dereszowskiej - pięknie, aktorsko.

Historia z książki wydaje się nieprawdopodobna, a oparta na faktach. Ale może takich bajkowych opowieści potrzeba, aby ubarwić tę szarość PRLu?
Pierwszy tom zdecydowanie bardziej mi się podobał, drugi chyba bardziej ckliwy i melodramatyczny. Dla zainteresowanych dalszymi losami głównej bohaterki.

W literaturze bogaci mężczyźni jawią się jako psychopatyczni zwyrodnialcy. Przynajmniej na takowych ostatnio natrafiam, m.in. w "Za zamkniętymi drzwiami" B.A. Paris, "Złotej klatce" C. Lackberg. I w tej pozycji nie jest inaczej. Ale może oprawca trafi na godnego przeciwnika i przyjdzie czas zemsty? Do sprawdzenia w książce.

Bardzo dobre, bardzo krwawe.
Zdecydowanie dla czytelników o mocniejszych nerwach, gdyż poziom brutalności w opisach może odstraszyć. Ale mimo wszystko polecam. Poziom polskich kryminałów i thrillerów jest na naprawdę wysokim poziomie. Nie mamy się czego wstydzić przed Skandynawami.

Można się przednio uśmiać czytając tę książkę. U mnie co chwila kończyło się salwami śmiechu. A analiza tekstów disco polo to majstersztyk!
Perełka!

Gdy byłam nastolatką, uwielbiałam Jeżycjadę Małgorzaty Musierowicz. Miło było wracać do znanych i lubianych bohaterów, obserwować jak zmienia się ich życie na przestrzeni lat. A teraz, jako nastolatka razy kilka, mam podobnie z książkami Joanny Jax. Rozpoczęło się serią "Zemsta i przebaczenie" i "Zanim nadejdzie jutro", a następnie losy dwóch powyższych połączyły się w "Prawdzie zapisanej w popiołach", aby przejść do najnowszej - "Duchy minionych lat". I kolejna okazja spotkać swych ulubieńców, tym razem w latach już siedemdziesiątych.
Polecam wielbicielom sag rodzinnych.

Autorka wprowadziła do książki wiele wątków, które były zupełnie niepotrzebne dla głównej historii i nie rozumiem ich pojawienia się, np. adopcja psa przez koleżankę głównej bohaterki lub historia hodowcy świń. Coś jakby bogato rozbudowany folder promujący humanitarne traktowanie zwierząt?
Książka mnie nie zaskoczyła, dosyć szybko domyśliłam się jej zakończenia.

Póki co, mój numer 1 tego roku. Sama przyjemność z czytania, choć temat powiązany z obozem w Oświęcimiu do łatwych nie należy. Jednak według mnie nie jest też to thriller, jak mogłoby wynikać z opisu tej książki. Raczej trudna historia rodziny z trupem w szafie, który nie dla wszystkich jest tajemnicą.
Polecam z czystym sumieniem.

Mam mieszane uczucia. Niby wszystko w porządku, ale coś cały czas mnie uwierało przy czytaniu tej książki. Może styl autora mi niekoniecznie podpasował? Dodatkowo dopiero na koniec książki tempo akcji przyspieszyło. Raczej nie sięgnę po kolejne pozycje tego pisarza.

Hmm... Nie polecam. Przeczytałam, ale przez cały czas czułam wstręt i obrzydzenie. Jeśli ktoś jest delikatny i wrażliwy - absolutnie nie powinien tego czytać.

Cobena nie opuszczam od prawie 20 lat. Darowałam sobie jedynie serię o Mickeyu Bolitarze - niezbyt ciekawa, być może dlatego, że skierowana do młodszego czytelnika, nie odnalazłam się w jej lekturze.
Może to już nie to samo, co na początku, być może Coben odcina kupony, ale ja mam sentyment i wiernie czytam.

Podczas czytania tej książki najbardziej denerwowała mnie... główna bohaterka. Jakaś taka niemrawa, miałam wrażenie, że sama dała się wsadzić w życie, którego nie chciała.
Do przeczytania, aby wyrobić sobie opinię.

Po przeczytaniu poprzedniej serii Marii Paszyńskiej, Owoc Granatu, sięgnęłam po kolejną książkę autorki i się nie zawiodłam.
Dla wielbicieli tego typu historii polecam także książkę "Białe róże z Petersburga" - to samo miasto i okres w Rosji.